Het is weer lijstjestijd - De beste boeken en cd's van het afgelopen jaar

Het is weer bijna oud en nieuw en dat betekent dat overal weer de lijstjes met het beste uit het afgelopen jaar verschijnen. Sommigen hebben daar een bloedhekel aan, dat mag, ik vind het altijd leuk. Daarom hieronder de beste romans en non-fictieboeken die ik las en de beste nieuwe cd's die ik ontdekte.

De beste romans
1) Stefan Hertmans - Oorlog en terpentijn. In de laatste dagen van 2013 gelezen, dit jaar terecht bekroond met de Libris-Literatuurprijs. Wat mij betreft een van de mooiste boeken ooit in het Nederlands geschreven. Niet alleen over de Eerste Wereldoorlog, zijn opa en zijn relatie met hem, maar ook over het primtieve kapitalisme in Gent rond 1900.

2) Ian McEwan - The Children Act. Weer een meesterwerk, de subtiele psychologische romans van McEwan zijn spannender dan de meeste thrillers.

3) Uwe Timm- Macht van begeerte. Prachtige overspelroman, mooi tijdsbeeld, onvergetelijke ontknoping.

4) Hans Fallada - Alleen in Berlijn. Terecht herontdekt, brengt het totalitaire leven in nazi-Duitsland heel dichtbij: mission ompossible voor de familie Quangel met de handgeschreven verzetsbriefjes.

5) Haruki Murakami - De kleurloze Tsukuru Tazaki en zijn pelgrimsjaren. Niet de allerbeste Murakami, maar wel een echte Murakami en dus verslavend.

De beste non-fictie
1) Jonathan Holslag - De kracht van het paradijs. Tour de force over de plaats van Europa in de wereld, de bedreigingen en de kansen. Een urgent boek dat tot nadenken aanzet en perspectief op handelen biedt.

2) Abram de Swaan - Compartimenten van vernietiging. Over genocidale regimes en hun daders. Wat een wijsheid, een boek dat iedereen die geïnteresseerd is in politiek en geschiedenis gelezen moet hebben.

3) Pieter Steinz - Made in Europa. De kunst die ons continent bindt. Puur intellectueel genot, speelse eruditie, steeds weer verrassende dwarsverbanden.

4) Kris Peeters - Weg van mobiliteit. Zet het dominante denken over mobiliteit volledig op zijn kop, keuze voor nabijheid, MobiliTijd, gelukkige vervoerswijzen en nog veel meer.

5) Sjoerd Moussou, Hard Gras 95. Het gras van Londen. Ode aan de Londense voetbalcltuur, rondgang langs alle clubs.

De beste cd's

1) Typhoon - Loba di Basi. Een Zwolse rapper op nummer 1? Je gelooft het niet, maar het is een muzikaal en tekstueel meesterwerk, innemend van begin tot eind.

2) Ibrahim Maalouf- Illusions. De Libanees-Franse trompettist knalt eruit, prachtig vraag-en-antwoordspel met koor van drie trompettisten, mooie harde, funky sound, een muzikale film met een verhaal.

3) Kasse Mady Diabaté, Kiriké. Weer een meesterwerk uit Mali, wat een fantastische zanger, deze telg uit een griotgeslacht.

4) Toumani Diabaté and Sidik Diabaté, Toumani and Sidiki. Vader en zoon op de kora, bedwelmend mooi.

5) Frank Zappa, Roxy by Proxy. Lang verwacht, uit de reeks concerten waaruit Roxy & Elsewehere werd opgenomen, misschien worden de hemelhoge verwachtingen van sommige Zappa-freaks niet waargemaakt, maar desondanks: steengoed. Deze Zappa line-up is nu eenmaal de beste band die er ooit was.

Een vermoeiend seizoen

Hoop, groot geluk en diepe teleurstelling zijn de kern van het bestaan van de Feyenoord-supporter, maar de emotionele rollercoaster die we dit seizoen meemaken is extreem. Toen het seizoen begin hadden we na twee succesvolle seizoenen goede hoop op een serieuze gooi naar het kampioenschap - de ploeg was immers bij elkaar gebleven en kon allen maar beter worden.
Na drie wedstrijden stonden we echter met nul punten onderaan en in de Uefa-cup werden we uitgeschakeld door Ruben Krasnodar - een ploeg waar nog nooit iemand van had gehoord. Daarna volgde herstel, onder meer met fraaie overwinningen op Vitesse, PSV en Heerenveen en een prima thuiswedstrijd tegen AZ. Een opleving die werd onderbroken door zeperds als de volstrekt onnodige gelijke spelen tegen NEC en Go Agead Eagkes en de thuisnederlaag tegen Heracles.
In de winterstop leken er nog steeds perspectieven op de titel te zijn. In de eerste wedstrijd tegen Utrecht uit declasseerde Feyenoord de tegenstander, in een wedstrijd die ook in 0-8 had kunnen eindigen. Daarna volgde een ontluisterende uitnederlaag tegen ADO Den Haag en werd een voorsprong tegen Vitesse weggegeven. Na overwinningen tegen Roda en NEC was er toch weer hoop, maar die verdween na de gelijke spelen tegen NAC en Twente - vooral door onvoorstelbare arbitrale blunders en de onnodige thuisnederlaag tegen Ajax.
Inmiddels had Koeman besloten zijn contract niet te verlengen, was Pelle na de eerdere rode kaart tegen Heracles en een woedende reactie na Vitesse thuis tegen Twente en Ajax uit zijn dak gegaan - en vervolgens geschorst en aanvoerder af.
Zoals zoveel supporters ben ik er bekaf van, verwacht ik weinig van de rest van het seizoen en houd ik mijn hart vast voor het volgene seizoen. Wat ging er mis? Koeman is er onvoldoende in geslaagd het team een stap vooruit te laten zetten. Deze ploeg mist voetbalintelligentie en een echte topvoetbalmentaliteit. Pelle is de enige echte winnaar - een Italiaanse prof die niet kan uitstaan dat zijn goals teniet worden gedaan door slap verdedigen. De rest van de ploeg komt kwaliteit tekort - zoals keeper Mulder, de slechtste en angstigste die Feyenoord ooit heeft gehad - , en bestaat uit ideale schoonzonen als De Vrij, verwaande jonge kwasten, een rechtsbuiten die geen bal raakt, een nummer tien die technisch die tekort komt voor de top. De spelers op de bank komen kwaliteit tekort, met Verhoek, Armenteros en Bakkal als triest dieptepunt. Clasie, Boëtius en Kongolo hebben wel de potentie om de echte top te halen, ook mentaal, maar zijn nog te jong om een elftal op sleeptouw te nemen.
Dat de kloof tussen Pelle en de rest te groot was bleek al aan het einde van het vorige seizoen, vooral in de wedstijd tegen ADO uit, toen Feyenoord plaatsing voor de voorronde van de Champions League uit lamlendigheid verspeelde en Pelle uit frustratie al een strafschop miste. Aan het begin van het seizoen zag je al meer irritatie binnen de ploeg over de Italiaanse vurige gebaren van Pelle in het veld. De zet van Koeman om Pelle gedurende het seizoen aanvoerder te maken heeft averechts gewerkt - Pelle ging zich geforceerd nog meer als leider gedragen en de rest ergerde zich eraan, met de uitbarstingen van de laatste weken als trieste apotheose.
In de media is de laatste weken een ware Pelle-bashing aan de gang, geheel volgens de Nederlandse traditie van het afzagen van elke kop die boven het maaiveld uitkomt. Hoe slecht zijn uitbarstingen van de laatste weken ook waren, Koeman en Van Hanegem hebben terecht gewezen op zijn kwaliteit en winnaarsmentaliteit. Pelle zag wel weg gaan na dit seizoen, maar wij zullen hem nooit vergeten. En kunnen alleen maar hopen dat het eind van dit seizoen en het volgende seizoen mee zullen vallen.