"O when The Gas go marching in, o when The Gas go marching in". Het bekende voetballied schalt door het Memorial Stadium in Bristol op donderdagavond 28 december 2022. Het is de versie van Bristol Rovers, die The Gas worden genoemd omdat ze in het verleden vlakbij een gasfabriek speelden. Vanavond spelen de Rovers een streekderby tegen Exteter in de Engelse League One, vergelijkbaar met onze Eerste Divisie. De wedstrijd is met ruim 10.000 toeschouwers uitverkocht.
 |
| Het Memorial Stadium in Bristol, hoofdtribune |
Ik bezoek de wedstrijd samen met mijn zoon David en zijn vrienden AJ en Christiaan. Het is de zevende keer dat David en ik een voetbalreis in Engeland maken, waarvan vijf keer tijdens de feestdagen en voor de eerste keer niet in Londen. We staan achter de goal in de staantribune Thatcher's End (niet genoemd naar de Iron Lady maar naar een lokaal cidermerk), bevolkt met fanatieke Gasheads. De Gasheads hebben er zin in en roepen na de aftrap meteen "Your support is fucking shit" naar de in een hoek weggestopte Exeter-supporters, maar moeten toezien hoe hun ploeg er in de eerste helft weinig van bakt. Het wordt 0-1 na een prachtgoal van Sam Nombe na een steekbal van Jevani Brown en vlak voor de rust wordt het 0-2 na een lange schuiver van Jay. De Gasheads reageren zich af op de scheidsrechter, "You don't know what you"re doing", "It happened again, it happened again, we got a shit ref, it happened again". Spelmaker Brown van Exeter reageert glimlachend op de batterij verwensingen die hij bij het nemen van een hoekschop op zich af hoort komen.
 |
| Thachers' End met Gasheads |
Na de rust zagen we een compleet andere wedstrijd. De Rovers hadden hun derde shirt - tijdens deze ronde bedoeld als steun aan daklozen - ingewisseld voor hun eigen blauw-witte shirt en speelden naar onze kant. Ze trokken het initiatief ook door een andere tactiek naar zich toe en wisten drie keer te scoren, onder aanvoering van spelmaker Aaron Collins, die scoorde, een assist gaf en een terechte penalty kreeg van een imposante run. Wild enthousiasme natuurlijk op de tribunes en een luidkeels gezongen clublied, ontstaan in de jaren vijftig:
Irene, Goodnight Irene
Irene Goodnight
Goodnight Irene Goodnight Irene
I"ll see you in my dreams
Ondertussen liep de gewisselde Exeter-verdediger Jake Caprice over de volle breedte vlak langs Thatcher's End onder een massaal geroepen "wanker, wanker".
 |
| De 3-2 uit een penalty van Scott Sinclair |
Caprice en Exeter lachten echter het laatst, want na de 3-2 kreeg Exeter een handvol goede kansen. Vlak voor tijd maakte Dieng met een kopbal 3-3 na slordig balverlies van de Rovers op het middenveld en in blessuretijd werd het ook nog 3-4. Op een lange bal vanuit de Exeter-verdediging kwam keeper Belshaw onnodig uit zijn goal, Sam Nombe was eerder bij de bal en kon hem eenvoudig in het lege doel koppen.
De ruim duizend Exeter-supporters gingen uit hun dak en de Gasheads dropen zwijgend en teleurgesteld af, na deze spectaculaire match waarin de bordjes twee keer verhangen werden. Een wedstrijd die maar weer eens aantoonde hoe leuk en sfeervol het Engelse voetbal kan zijn.
 |
Op Nieuwjaarsdag trokken we in een taxi naar het veertig kilometer verder gelegen Nailsworth. Daar spelen in het glooiende landschap van Gloucestershire de Forest Green Rovers. Een kleine, maar fijne club: de eerste vegan betaald-voetbalclub in de wereld. De Verenigde Naties noemt de club de eerste CO2-neutrale in de wereld en de FIFA spreekt over de groenste club ter wereld. De man achter deze ontwikkeling is de industrieel Dale Vince, eigenaar van het bedrijf Ecotricity. Bij Forest Green zijn er alleen vegan burgers, nuggets en pies te krijgen, het bier is van Brewdog, er wappert een Palestijnse vlag langs het veld, de shirts zijn gemaakt van koffiedrab en op de shirts staat de naam van Sea Shepherd, de actiegroep die de oceanen beschermt. Of de paar duizend fans de doelstellingen van Vince een warm hart toedragen weet ik niet: ze eten in ieder geval massaal de vegan burgers.
Forest Green speelt na twee promoties dit seizoen voor het eerst in League One en vecht daar tegen degradatie. Tegenstander op 1 januari is middenmoter Port Vale. Op de tribunes van het bescheiden stadion veel lokale gezinnen en een kleine groep fanatiekere supporters met een trommel en groene pruiken. Al in de tweede minuut weten de Rovers te scoren na een goede aanval en een schot van McAllister. In de eerste helft is Forest Green verreweg de beste ploeg en zag het spel er verzorgd uit.
 |
| De tribune met de fanatiekere Forest Green-aanhang |
Ook deze wedstrijd kende een totaal andere tweede helft. Terwijl het steeds harder begon te regenen kwam Forest Green nauwelijks meer op de vijandige helft. Toch wist Port Vale pas tegen het einde van de wedstrijd de gelijkmaker te scoren, Odubeko kon na een voorzet vrij intikken bij de tweede paal. In de lange blessuretijd werd het ook nog 1-2 na een verdiende penalty en 1-3 na een zondagsschot. De inmiddels doorweekte Vale-fans aan de onoverdekte lange zijde waren door het dolle, terwijl de Forest Green-aanhang de tweede thuisnederlaag in drie dagen lijdzaam accepteerde. "We are shit and we know we are", zong het harde kerntje achter de goal. Zo gaat het al het hele seizoen, mopperde de voorzitster van de supportersvereniging, die vóór de wedstrijd in de kantine de tafeltjes langs ging om loten te verkopen, tegen ons, de bijzondere buitenlandse delegatie. Met behulp van de gastvrouwe van de club konden we ook een taxi terug naar Bristol regelen en zo eindigde deze bijzonder groundhop.
