Been weg. En wat nu?

Het vertrek van Mario Been bij Feyenoord komt voor mij niet als een verrassing. In mijn blog van eind mei schreef ik dat hij Feyenoord niet beter heeft gemaakt en dat de betere spelers twijfelden aan langer blijven bij Feyenoord, omdat ze voelden dat ze daar sportief niet beter van zouden worden. Wijnaldums vertrek naar PSV en Fers wens om naar Twente te gaan (allebei Nederlandse clubs dus) zijn daar nu een duidelijk bewijs van. Zaterdag zag ik Feyenoord bij Vitesse Delft een draak van een wedstrijd spelen en niet voor niets was het Vlaar die daar openlijk zijn onvrede over uitsprak. Been vond daarentegen dat hij goede dingen had gezien, maar dat er alleen teveel kansen waren gemist.

Dat nu zoveel spelers het niet meer in Been zien zitten is wel opmerkelijk. Het versterkt het beeld van een voorbereiding die nog nooit zo onrustig is geweest. Supporters van de Varkenoordgroep (75 mensen van supportersvereniging, websites etc.) hebben het vertrouwen in de directie opgezegd en eisen het vertrek van zo'n beetje iedereen (behalve Van Geel). Hun kritiek is in mijn ogen een mengeling van juiste constateringen , verkeerde interpretaties en halve leugens. Men presenteert als groot nieuws dat Pim Bloklands kapitaalinjectie in feite een omzetting van schulden in aandelen is. Maar maanden geleden is dat in de voetbalpraatprogramma's op de televisie al haarfijn uit de doeken gedaan. Iedereen wegsturen heeft volgens mij geen zin. En het is volstrekt onduidelijk welke vervangers de Varkenoordgroep op het oog heeft - de namen kunnen en willen ze uit privacyoverwegingen niet geven. Als supporters moeten we er blijkbaar maar van uitgaan dat een anonieme groep supporters het goed met de club voor heeft en wel goede mensen uit de mouw kan schudden. Over transparantie gesproken...

Wat we de leiding van Feyenoord zeker mogen aanrekenen is dat ze de zaak voetbaltechnisch veel te veel op zijn beloop heeft gelaten, met als resultaat een schandalige eindklassering. Waarschijnlijk durfde men Been vanwege de financiële consequenties niet te ontslaan. Zachte heelmeesters maken stinkende wonden, want nu zit men vlak voor het nieuwe seizoen zonder trainer. En geeft van Geel de schuld aan de spelers. Spelers die trouwens blijkbaar tegen Been nooit recht in zijn gezicht hebben gezegd wat hen niet beviel. Deze spelersgroep heeft weinig recht van spreken, maar niemand anders binnen Feyenoord nam het initiatief.

Feyenoord heeft nu behoefte aan een tactisch sterke trainer die jonge spelers beter kan maken. Liefst juist niet iemand met een te lang en uitgesproken Feyenoordverleden. Elke bekende Feyenoorder heeft vrienden en vijanden en wordt meegetrokken in een bijna niet te volgen spel om de macht. Een trainer van buiten met veel bewegingsvrijheid kan nu het meest bereiken. Het is jammer dat Co Adriaanse niet vrij is. Ook een terugkeer van Erwin Koeman, die nu bij Utrecht begint, was een goede optie geweest, achteraf gezien heeft hij een topprestatie geleverd. Een ideale kandidaat die vrij is kan ik zo meteen helaas niet bedenken. Daarnaast zou Van Geel als sterke man naar buiten moeten treden, zodat Gudde een stap terug kan doen. In de Raad van Commisarissen zou ik dolgraag Boudewijn Poelmann terug zien, een echte leider met visie.

Een wonderbaarlijk kleinood van twee zingende zussen. Kate and Anna McGarrigle (1975)

Op 18 januari 2010 overleed de Canadese zangeres Kate McGarrigle, een feit dat in de Nederlandse pers slechts beperkte aandacht kreeg. Kate was ooit getrouwd met Loudon Wainwright III en de moeder van Rufus en Martha Wainwright. Als artiest vormde ze een duo met haar zus Anna. Ze maakten samen tien albums, waarvan het eerste, titelloze debuutalbum uit 1975 zeer goed werd ontvangen en als een absoluut meesterwerk is blijven gelden. Dit jaar kwam dat debuutalbum samen met de opvolger Dancer with Bruised Knees en een derde cd met niet-eerder uitgebrachte demo’s en nieuwe songs opnieuw uit als 3-disc Tell My Sister. Dancer with Bruised Knees is ook prachtig, met als hoogtepunten het titelnummer, Be My Baby, Hommage a Grungie en vooral Kitty Come Home. De bonus-cd bevat enkele nieuwe juweeltjes, zoals The Work Song, Saratoga Summer Song en Annie. Het latere werk ken ik niet, behalve French Record (met Franstalige nummers) en The McGarrigleHour (de hele familie rond het kampvuur); volgens de critici hebben de zusters nooit meer het niveau van de eerste twee albums weten te evenaren.

Aan het debuutalbum heb ik mijn hart verpand, ik vind het een wonderbaarlijk kleinood. Ik leerde de zusters kennen door het bekende hitje Complainte pour St. Cathérine, een door de accordeon en de magnifieke samenhang van de twee zussen voortgestuwd Franstalig lied. Eigenlijk een volstrekt uniek nummer, nergens anders mee te vergelijken. Het heeft altijd een speciaal plekje in mijn hart gehouden en ergens begin jaren negentig heb ik het singletje gekocht aan de Utrechtse Oudegracht, vlakbij de Lange Lauwerstraat. De cd heb ik een jaar of tien terug gekopieerd uit de Delftse discotheek, toen ik het album steeds vaker genoemd zag worden als meesterwerk.

En een meesterwerk is het, 35 minuten lang, twaalf prachtsongs, hoofdzakelijk geschreven door de zusters, met een originele instrumentatie (veel piano, orgel, accordeon, klarinet, harmonica, banjo, mandoline) en uitstekende sessiemuzikanten (zoals Steve Gadd op drums). Joe Boyd (producer van veel Engelse folkrock) produceerde het album en heeft het voor de heruitgave op Tell My Sister kristalhelder geremastered, waardoor de kwaliteiten nog beter tot zijn recht komen. Het echte wonder van het album is en blijft de betoverende meerstemmige zang van de zussen. Ik ben helemaal geen kenner van de zangkunst en de technische kanten daarvan, maar dat hier iets uitzonderlijks gebeurt is duidelijk.

Kate en Anna groeiden op in Canada, leerden piano spelen bij de nonnen op school en zongen veel samen thuis, ze zijn ook altijd in familieverband gezamenlijk blijven zingen, tot op het sterfbed van Kate. De muziek die ze maken is misschien het beste Canadese folk-rock uit American Songbook het te noemen. De sfeer heeft iets onbestemds, het is geen Engelse folk, maar ook geen Amerikaanse country. De All-Music Guide geeft een hele reeks karakteriseringen van de sfeer op het album, waar ik me (geloof het of niet) goed in kan vinden.ods

Amiable/Good-Natured

Bittersweet

Calm/Peaceful

Earnest

Earthy

Reflective

Sentimental

Sweet

Warm

Exuberant

Romantic

Whimsical

Yearning

Ambitious

Complex

Delicate

Intimate

Organic

Plaintive

Playful

Kate and Anna McGarrigle bevat twee songs waar ik altijd (en dan bedoel ik echt altijd) tranen van in mijn ogen krijg . De eerste is Heart Like aWheel, door Anna geschreven en in 1974 bekend gemaakt door Linda Rondstadt, later door vele anderen gecovered. Een nummer van hartverscheurend liefdesverdriet, met de prachtige opening:

Some say heart is just like a wheel

When you bend it, you cant’ mend it

And my love for you is like a sinking ship

And my heart is on that ship out in mid ocean

Afgesloten met

And it’s only love, and it’s only love

That can wreck a human being and turn him inside out

Ik heb het nummer gehoord op de begrafenis van een Delftse bekende, die ook nog God only Knows van the Beach Boys (voor mij het allermooiste nummer aller tijden), een betoverend stukje Satie, Paolo Conte en Hallelujah van Jeff Buckley liet horen, dat hakte er allemachtig wel in….

Tweede tearjerker is Go Leave, solo gezongen en gespeeld door Kate, ook al groots liefdesverdriet, minimalistisch, met solozang en gitaar. Here they come, here come my tears, en je hoort de tranen op de snaren vallen. Het is mooi gecovered door de klassieke zangeres Anne-Sophie von Otter op het album For the Stars dat Elvis Costello met haar maakte.

Andere liedjes maken me altijd vrolijk, zoals Complainte pour St. Cathérine (dat trouwens gaat over de taalstrijd in Canada), de up-tempo opener Kiss and Say Goodbye (over een vluchtige liefdesontmoeting) en het slotnummer Travelling on With Jesus (bewerking van een traditionele opwekkingsspiritual).

My Town en (Talk to me of) Mendocino zijn meer bespiegelende, licht-melancholische nummers, Blues in D is een verhalende song in jazz-bluesidioom met een prachtige klarinetpartij op de achtergrond, Foolish You, Tell My Sister en Swimming Song neigen weer meer naar het vrolijke en nodigen uit tot meezingen, alsof je rond een kampvuur zit.

De enige song die ik dan nog niet genoemd heb is een van de absolute hoogtepunten, Jigsaw Puzzle of Life, vrolijke melancholie, met de poëtische prachtvondst:

We were like interlocking pieces in the Jigsaw Puzzle of Life.

Een prachtige zin in een fantastisch nummer van een wonderbaarlijk mooie plaat.