VICARAGE ROAD EN CRAVEN COTTAGE
Een lang weekend Londen, dat betekent natuurlijk wedstrijden bezoeken. Het bleek in het eerste weekend van maart niet mogelijk om aan kaarten te komen voor Spurs tegen Everton en West Ham tegen Chelsea, maar het lukte wel voor Watford-Southampton (zaterdagmiddag) en voor Fulham-Leeds United (dinsdagavond). In beide gevallen waren de kaarten gewoon te koop op de clubwebsites, voor Watford moest ik er wel meteen bij zijn toen de algemene verkoop begon. Watford en Fulham worden in het boek Matchday van Paul Baaijens beide nogal negatief gewaardeerd qua fanatisme van de supporters, maar wij (mijn zoon David, vriendin Monique en ik) namen ons voor zelf tot een onbevangen oordeel te komen.
Zaterdag vertrokken we rond het middaguur richting Vicarage Road in Watford, de voorstad die nog net bereikbaar is met het Londense openbaar-vervoernetwerk. In de trein en in de Overground zagen we zowel Watford-supporters in het geel als rood-wit gestreepte Southamptonfans. Van Watford High Street liepen we naar Vicarage Road, een wandeling van een kwartiertje. De eet- en drinkgelegenheden langs de route zaten allemaal vol met fans van beide clubs. Aangekomen bij het stadion aten we een burger, kochten we het Matchday Program van een verkoper met een geestelijke beperking en bezochten we de fanshop aan de Elton John stand. Vervolgens liepen we tegenover het stadion de pub The Red Lion binnen, alleen toegankelijk voor thuissupporters. Daar waren honderden supporters aan het indrinken en werd er naar Man United-Bournemouth gekeken. Toen Ibrahimovic een penalty miste ging er een luid gejuich op, want Man United is nu eenmaal gehaat bij de fans van alle andere clubs. Ondertussen maakten we onder het genot van een pint kennis met enkele heel gastvrije supporters en ontmoetten we ook een gast uit de Verenigde Staten.
Een half uurtje voor de kick-off vertrokken we naar de Rookery Stand, het domein achter de goal van de Watford-fans. Het stadion, dat plaats biedt aan zo’n 20.000 toeschouwers, was met zijn vier rechte zijden weinig opvallend en dat gold ook voor het Watford-publiek, dat inderdaad tamelijk braaf bleek. In het hele stadion werd meegeleefd gedurende de wedstrijd, maar er werd weinig gezongen en gescandeerd. De meest fanatieke supporters stonden met vlaggen in de andere hoek van de Rookery Stand. Hun liedjes waren helemaal niet origineel (het obligate lalalalalalala, Watford fc was favoriet). Het zegt genoeg dat het scanderen van Watford door de mascotte met een trommel moest worden ingezet. Het volle uitvak was vocaal heel wat sterker en de spelers van Southampton waren overigens ook veel beter dan die van Watford. De thuisploeg kwam al na enkele minuten voor, maar Southampton won uiteindelijk verdiend met 3-4. Tegenover het redelijk traditionele kick and rush van Watford stelde Southampton mooi combinatievoetbal onder leiding van uitblinker Dusan Tadic. Ook keeper Gomes van Watford (ex-PSV) kon de nederlaag niet voorkomen en ging na een serie uitstekende reddingen bij de derde goal in de fout. Voor ons Feyenoorders was het jammer dat Jordy Clasie maar een paar minuten mocht invallen. Ook Virgil van Dijk en Cuco Martina deden niet mee, terwijl Watforder Steven Berghuis dit seizoen zoals bekend is uitgeleend aan Feyenoord. Het tempo dat beide ploegen gedurende negentig minuten vol wisten te houden was overigens veel en veel hoger dan dat in onze Eredivisie, waardoor we een heel boeiende wedstrijd zagen. Een van de Duitse supporters voor ons kreeg daar niet veel van mee, want die was zijn roes aan het uitslapen.
Dinsdag gingen we met de metro naar station Putney Bridge, om de bekende prachtige wandeling door het park via Stevenage Road naar het legendarische Craven Cottage aan te vangen. Meteen uit de metro kwamen we in een stoet wedstrijdbezoekers terecht, waaronder opmerkelijk veel uit Leeds. Fulham-Leeds was een belangrijke wedstrijd in het Championship, omdat beide ploegen in de race zijn voor een play-offplek voor promotie naar de Premier League. Uiteindelijk waren er op deze doordeweekse avond ruim 22.000 mensen op de match afgekomen, waaronder maar liefst 7000 uitsupporters.
Ik was met zijn zoon al eens eerder naar Fulham geweest, een wedstrijd tegen Swansea eind 2012; toen vond ik de sfeer inderdaad maar matig. Nu was de stemming echt geweldig, ondanks de stupide programmaklappertjes van Fulham. Het niveau van de wedstrijd was minder dan dat bij Watford-Southampton, maar beide ploegen knokten voor elke meter. Beide supportersschare zongen de hele wedstrijd tegen elkaar op. Wij zaten (beter gezegd stonden) tussen de meest fanatieke Fulham-supporters op Hammersmith End. Zij bleken veel originele liederen te hebben, zoals een versie van John Denvers Country Roads, met financier Al Fayed in de hoofdrol (“Take me home, Al Fayed, to the place where I belong, Craven Cottage, by the river, take me home, Al Fayed”) en een hartstochtelijk meegezongen “You’re just too good to be true, can’t take my eyes off you” van Fulham-fan Frankie Valli. Tegenover Leeds zong Fulham “We pay your benefits”, de Leeds-fans zongen op de wijs van Three Lions “We”re going up, we” re going up, Leeds are going up”. Lang leek het er na een dom eigen doelpunt van Fulham in de beginfase op dat Leeds ging winnen, maar in de vijfde minuut van de blessuretijd scoorde Tom Crawley toch nog de verdiende en prachtige gelijkmaker, waarna Craven Cottage echt explodeerde. We verlieten het stadion terwijl iedereen bij het verlaten van het stadion “Can’t take my eyes off you" aan het zingen was, om op de wandeling terug te ontdekken dat beide supportersgroepen een gloeiende hekel aan Chelsea hebben.
Kortom, twee memorabele groundhops!
