28 september 1974, Sportpaleis Ahoy, Rotterdam: op die avond trad Frank Zappa op met zijn Mothers. Ik was een van de gelukkigen die erbij was, samen met schoolgenoten van het Zwijndrechtse Develsteincollege. Het was voor mij, Zappa-fan sinds 1970, de eerste keer dat ik de maestro live zag. Er zouden in 1976, 1977 en 1979 nog drie optredens bijkomen. In mijn geheugen was het optreden in 1974 het beste, het beste optreden dat ik van mijn leven gezien heb.
Zappa toerde in 1974 met zijn volgens de meeste fans beste band, met George Duke op keyboards, Ruth Underwood op percussie, Napoleon Murphy Brock (zang en sax), bassist Tom Fowler op bas en Chester Thompson op drums. Absolute topmuzikanten, waarmee Zappa ook heel veel plezier had op het podium. Kort voor het concert was het magnifieke live-album Roxy and Elsewhere verschenen. Een week voor het optreden in Rotterdam speelde de band in Helsinki, een concert dat veel later verscheen al;s tweede deel van de serie You can’t do that on stage anymore.
Inmiddels zijn er uit deze periode nog veel meer concerten uitgebracht. Al die tijd vroeg ik me af: was het concert in Ahoy echt zo goed als in mijn herinnering? Speelde Zappa echt de sterren van de hemel, zoals recensent Tom Olde Monninkhof vond? Op de gespecialiseerde websites was ook geen informatie te vinden, mij stond bij dat de setlist afweek van de concerten in dezelfde weken.
Het antwoord op die vragen is er nu en wel definitief. Vorige week verscheen in de eindeloze reeks heruitgaven van Zappa’s oeuvre de 50-jaar editie van One Size Fits all (uit 1975). Met daarin op discs 3 en 4 het volledige concert uit Ahoy! Om maar met de deur in huis te vallen: het was inderdaad een fantastisch optreden, met een ontketende Zappa op gitaar en de band in topvorm, met Duke en Murphy Brock als gangmakers. Dat het onvoorstelbare precussiewerk van Ruth Underwood in de opnames wat minder goed doorkwam is jammer, maar niet echt storend.
Heel opvallend is dat de setlist behoorlijk afwijkt van die van het Helsinki-concert. Geen Echidna’s Arf/Dont’t you ever wash that thing, geen Dog Breath Varitions en Uncle Meat, geen Big Swifty. Daarentegen wel een vroege uitvoering van Florentine Pogen en een geweldige, lange versie van Cosmic Debris, met jazzy keyboards van George Duke en een magistrale solo van Zappa. Het absolute hoogtepunt is het tweede deel van Dupree’s Paradise, waarin Zappa minutenlang improviseert. Dat begint met een van de allereerste aanzetten tot wat later het wonderschone Zoot Allures zou worden, een van Zappa’s signature pieces.
De herinnering kan een mens bedriegen, ik was best bang dat de registratie zou tegenvallen. Gelukkig is niets minder het geval.
One Size fits all 50 is verkrijgbaar als 5-cd set en in andere formaten en op de streaming platforms (zie https://open.spotify.com/album/2cThXQcbWtaCzpkCaDpjoU?si=rDye-xZsRG6sg8LCDdUfXQ). De prijs is circa 70 euro.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten